Dahil Wala Ka Na

kinaya kong umiyak mag isa... maging malungkot mag isa...
alam mo para saan...

para sumaya ka...

mali ba ko na hangaring maging mabuti at mapayapa ka sa buhay na wala ako...

minsan iniisip ko mali nga talaga ako kasi kung tama bakit kailangang ganito...

bakit kailangang may masaktan... bakit kailangang may tumulong mga luha...
bakit may kinabukasan na sadyang nawasak, mga pangarap na kailan man hindi na matutupad...

bakit kailangan kong pagkaitan ang sarili ko ng pagkakataong mabuhay kasama ka...

araw araw nabubuhay akong nag hahanap ng dahilan para maniwalang tama ang aking ginawa pero araw araw rin binubuhay ko yung sarili ko sa pag asang magiging masaya ka...

pinatay ko na sa puso ko yung pag asang balang araw ikaw at ako ang tatapos ng mahaba at magulong istorya na ito... hindi dahil kinalimutan ko na mahal kita...

pero dahil gusto kitang tuluyang palayain sa kahit anumang mag uugnay sayo sa akin, dahil ayokong maging hadlang sa buhay na makakapag paligaya sayo balang araw...

sana alam mo kung gaano kasakit sa akin ang lahat... hinaharap ko ang buhay ngaun ng mag isa... walang kung sinuman ang tutulong sa akin ngaun... walang sinumang alam kung gaano kahirap ang pinagdadaanan ko ngaun...

sana balang araw mabigyan ako ng pagkakataong maging bahagi pa rin ng buhay mo sa paraang hindi ka na kailangan masaktan at mahirapan... sana hindi maging maramot ang tadhana...

sana...

panaginip lang ang lahat ng mga ito para sa muling pag mulat ng aking mata...

hindi na luha ang bubungad sa bawat kong umaga...